Vandaag om kwart voor zeven liep het weer af.

Op zich een mooie tijd, we lagen er danig op tijd in.

Luidruchtige buren zorgden wel tegen middernacht voor een kleine storing in de nachtrust
maar verders verliep de nacht prima.
De deuren van de kamers hier zijn voorzien van NFC, als je binnen wilt hou je je pasje er tegen en klikt het slot open. Net zoals de OV pas dus.
De deuren rammelen als je ze dichtdoet maar er is een verschil tussen dicht doen en dicht smijten. Als dat eens gebeurd geen probleem maar 3x in 1minuut is minder fijn.

Heel toevallig viel onze deur toch ook wel dicht vanochtend vroeg....

Om half negen werden we verwacht bij buurhotel Riu Tequila alwaar chauffeur Pedro en zijn bus al klaar stonden. We kennen hem al van woensdag, hij kwam ons ook halen op het vliegveld. Onze reisleidster Tine was er ook, ze komt uit Mol in de Kempen en woont al 19jaar in Cancun. Awel, dat beloofde gezellig te worden.

Na nog wat mensen te hebben opgehaald wendde hij de steven zuidwaarts.

Onze eerste stop was bij de Maya stad Coba, ongeveer 50km landinwaarts vanaf het strand gezien. Deze stad heeft bestaan totdat de Spanjaarden, altijd dezelfden weer hier in de buurt, er bruut een einde aan maakten en heel veel documentatie vernietigden.
De stad was ongeveer 70 vierkante kilometer groot en er woonden naar schatting 70.000 Maya's. Veel volk dus.
We konden uiteraard niet alles bezoeken dan waren we nog eventjes bezig.
Tine gaf veel en boeiende uitleg over de Maya's en hun dagelijks leven, hun Goden, hun offers, hun kennis van wiskunde en het heelal.
De Maya's hebben zonder computers en hedendaagse technieken verschillende zonsverduisteringen enzo precies voorspeld.
Het hoogtepunt, zowel letterlijk als figuurlijk, is de grote piramide.
Deze is door de 40meter hoog en heel uitzonderlijk is het feit dat je er gewoon nog op mag.
Veilig is anders, er zijn geen leuningen of wat dan ook. Als je valt dan heb je pech, je stuitert dan pardoes over de ongelijke treden naar beneden. Dit gebeurde gelukkig niet en bovenaan heb je een prachtig vergezicht over de omringende jungle. Heel veel gebouwen zitten nog verstopt tussen de bomen, planten, lianen en ander groen dus je kijkt overal
overheen. Er zijn wel druppeltjes zweet verspild, het is enorm warm en de aanwezige wolkjes brengen geen soelaas.
Naar beneden was de grootste uitdaging, de Maya's zijn niet groot van stuk en sommige tredes zijn wel een halve meter terwijl de volgende 10cm is.
Voorzichtigheid was geboden. In het midden is een dik touw voor nog enige houvast.
Eenmaal beneden gingen we met een fietstaxi terug naar de ingang, een kilometertje of 2.
We hadden een zakje Lays chips meegenomen maar dit bleek een speciale variant te zijn, Habanero, en dit is de scherpste peper die op het schiereiland Yucatan te vinden is.
Eva moest er niks van hebben dus Hanno heeft het zakje gekuisd, zonder al te veel verbrandingsverschijnselen.

Helemaal verhit van de tocht door Coba kwamen we aan bij 1 van de ontelbare cenotes in Yucatan. Dit is een plaats waar het grondwater zichtbaar is, hetzij in een dichte grot, een halfopen grot of gewoon open, zoals een vijver.
De cenote die wij bezochten was van het gesloten type.
Vanaf boven zie je er helemaal niks van, alleen een gat in de grond met net genoeg plaats voor een trap.
Eenmaal binnen, een wonder, 50meter in diameter, 30meter diep koel water, vleermuizen en wanden van kalksteen. Heel erg apart en zeer verfrissend na de hitte van Coba.

Vervolgens was er de lunch, in een restaurantje gelegen aan 1 van de weinige meren in Yucatan. Dit was een heerlijk samenraapsel van plaatselijke lekkernijen en om even met Eva dr woorden te spreken, die ananas is veel lekkerder dan de ananas bij ons ooit zal zijn.
Er was kippensoep met limoen, kip en varken langzaam geroosterd totdat het zo mals is dat het van het bot valt, fruit en taart. Kortom, een heerlijke lunch.
Na de lunch zaten we buiten op het gemakje te verteren toen we werden gesommeerd naar de waterkant te komen. Meneer krokodil maakte zijn opwachting.
De lafaard hield ons continue in de gaten en op het stukje het dichtste bij ons in de buurt ging hij onder, om een eindje verder weer boven te komen.
Het was een mooi maatje toch zeker wel een metertje of 2,5 lang.
Genoeg handtassen, maar niemand durfde in de buurt te komen van dit koudbloedig stuk reptiel.

Op naar de laatste stop van vandaag, het natuurgebied Punta Laguna.
Hier huizen onder andere spin aapjes en we zouden precies op het goede moment daar zijn om ze te zien. Zo geschiedde, de aapjes waren ons goed gezind en lieten zich zien.
Het zijn half apen, met een hele lange staart en dito ledematen, vandaar de naam spin aap.

Ter plaatse woont ook een Maya familie en we werden uitgenodigd binnen te komen.
Dat is dan toch wel even een jaartje of 100 terug in de tijd.
Moeders maakt de hele dag tortilla's, vaders werkt en de kinderen, die tot 14 leerplichtig zijn, hangen rond. Sociale zekerheid hebben ze niet, pensioen meestal ook niet.
Ziektekosten zijn voorbehouden aan de plaatselijke medicijnman of -vrouw.

Schril verschil dus met onze europese wereld en zeker ook met het feit dat we in ons hotel uit ontelbaar verschillende dingen qua eten en drinken hebben, terwijl die mensen 100km verderop bijna niks op tafel kunnen krijgen of het moet tortilla heten.

Ondertussen hebben we ons avondeten achter de rug, zometeen met de laptop een drankje nuttigen en dit verhaal inclusief verse foto's uploaden.

Morgen gaat de wekker een uur eerder dan vandaag, we trekken er op uit naar natuurpark Sian Ka'an. Dit ligt net ten noorden van de grens met Belize.
Als je dat op de kaart opzoekt dan zijn we toch best een eindje van huis.