Beste lezers,

Gisteren was jullie waarde schrijver in slaap gevallen na een lange dag,
vandaar dat er alleen maar foto's online kwamen.

Om het goed te maken bij deze een uitgebreid verhaal over onze dag naar
natuurpark Sian Ka'an.

Het was vroeg, om kwart voor zes stonden we al naast ons bed.
Op dit tijdstip is het nog donker, slechts een enkele glimp van de nieuwe dag is te zien.
Na een mager ontbijtje liepen we vol goede moed naar buurhotel Tequila.

Daar wachtte ons reisleidster Steffani en chauffeur Jiliberto.

Met ons klein groepje van een mannetje of14 vertrokken we weer zuidwaarts over de snelweg Mexico 307 richting Tulum. Deze weg kennen we ondertussen al van onze trips naar Xel-Ha en Coba. Ook zullen we deze weg over een paar dagen met de huurauto afleggen om Tulum zelf te bezoeken, maar daarover later dus.

In Tulum, een uurtje rijden ongeveer, kregen we de gelegenheid om wat water en dergelijke te halen en de laatste fatsoenlijke toilet te gebruiken.
De volgende zou pas bij de lunch zijn, een uurtje of vijf later.
Vervolgens werden er 2 huurauto's gebracht, bij ons heten deze Dacia Duster, hier heten ze Renault Duster. What's in a name, ze zouden hun naam zeker te weten eer aan doen.

Per huurauto gingen 2 koppels en de rest, die niet zelf wilde rijden, in een Chevy Van.

Wij hebben een Duster gedeeld met Lisanne en Rick uit de provincie Utrecht.
Dat werd best gezellig in de auto en volgens hun verhalen moeten we zeker nog naar de Dominicaanse Republiek op vakantie.
Volgens traditie boeken we onze volgende vakantie terwijl we op een vakantie zijn dus wie weet....

Met de auto reden we een uurtje ofzo verder het natuurpark Sian Ka'an in.
Links en rechts zie je Bounty stranden, hippie hotels, hutjes op het strand, noem maar op.
Vooral ook veel stof, gelukkig hadden de Dusters ook ruitenwissers en dit was niet omdat het aan het regenen was.

De auto's en de chevy van werden geparkeerd op een soort parkeerstripje net naast de weg.
Het gebied waar we ons bevonden kan je je voorstellen als Miami Beach, een smalle strip land met aan de ene kant een rustig water en aan de andere kant de open zee.
Op het eind van die strip land ligt het dorpje Punta Allen, we zouden daar met de boot landen om te lunchen. Op de strip staan geen grote hotels zoals in Miami Beach, er is echt helemaal niks behalve zon, zee en natuur.

Steffani ging ons voor naar de bootjes, een sloep met krachtige buitenboordmotor.

Onze kapitein is Carlos, een vriendelijke jongeman.

Steffani zat er bij ons ook in en dat was niet zo'n goed idee.
Net op weg kwamen er 2 antenne's tevoorschijn uit een afwatergat voorin de boot.
Op zich geen probleem zou je denken maar die 2 antenne's zaten dan wel even vast aan een enorme kakkerlak. Deze ging, samen met zijn of haar familie, lekker met ons mee.
Je zou denken als je in Mexico woont dat je niet bang bent voor deze vieze creaturen maar niks was minder waar, waarschijnlijk was haar geschreeuw tot in Nederland te horen.
We hebben de gaten volgestopt met zooi, zodat ze niet meer tevoorschijn konden komen.
Naderhand heeft Rick een kindje kakkerlak vermoord, maar de rest liet zich niet meer zien.

Ondertussen voeren we al geruime tijd op de inham, er zijn wat eilandjes vol vogels.
Onder andere fregatvogels, roze lepelaars en pelikanen zijn voorbeelden van wat er hier allemaal leeft.

Het water is ongeveer anderhalve meter diep en dat geeft het een hele mooie groen/blauwe kleur. Appelblauwzeegroen zou je kunnen zeggen,als je ooit foto's ziet van eilanden met die kleur water dan is het daar ondiep. Zodra het dieper is krijg je donkerdere kleuren.
Hier is ook een leefgebied van dolfijnen dus we gingen op zoek.
Het waait echt enorm en dit maakt het heel moeilijk de dolfijnen te zien.
Golven verpesten het heldere water dus het is goed opletten.
Anders dan in een show springen ze niet en zie je ze alleen als donkere vlek onder water en als ze komen ademhalen aan de oppervlakte.
We waren lucky en er waren dolfijnen genoeg om te zien, een stuk of 6 op verschillende plaatsen hebben we toch wel mogen bekijken.
Het ligt er ook aan of ze zin hebben in bezoek, zo niet dan zijn ze gewoon weg.

Vervolgens in volle vaart naar 'the black lagoon', die helemaal niet zwart is.
Hier zie je mangrovebos met rode stammen. Zij staan zo stevig in de grond dat ze een orkaan overleven.
Vissen en andere zeedieren zoeken hier beschutting in geval van een naderende orkaan.
Gelukkig is die er nu niet en zien we vanalles.
Naaldvissen, jonge barracuda's, witte reigers, een visarend koppeltje.
Alle bladeren en andere zooi van de bomen dat in het water valt wordt zwart en is een hele goede basis als voeding voor allerlei jonge vissen die in de beschutting van de mangrove leven, vandaar de naam zwarte lagune.

De lagune is niet bijzonder groot en om de bewoners ervan niet te lang te storen pruttelen we er weer uit, richting open zee.

Daar zouden we kans hebben om zeeschildpadden te zien.
Wederom door de hoge golven en harde wind zou dat erg lastig zijn, gelukkig hadden bootjes voor ons er al 1tje gespot dus alles wat we moesten doen was op onze beurt wachten.
Niemand piept voor, elk bootje staat met walkie talkie in contact en iedereen wacht zijn beurt netjes af. De schildpad was een meter in diameter ongeveer, moeilijk te schatten.
Ze komen boven om te ademen ergens elke 5 tot 20minuten, afhankelijk van of ze rustig zijn ja of nee. Dat ademen duurt wel te weten 1 seconde dus heel veel zie je er niet van.
Maakt niet uit, we hebben er hem gezien en vastgelegd.

Ook een snorkelpartij hoort bij deze uitstap echter door de hoge golven is het water helemaal troebel. Mexico bezit het 2e grootste koraalrif ter wereld, direct na het great barrier reef in Australie. Het loopt vanaf Cancun via Belize en Guatamala tot Honduras, een kilometertje of 1000. Het is niet zoals in Egypte een prachtig gekleurd en op 1 plaats geconcentreerd iets, maar een uitgestrekt geheel. De troebelheid was er toch niet dus onze snorkeling ging dan toch door. Is dat niet enorm om te zien.....stukken koraal, dan eventjes niks, weer koraal, een school gele vissen, kogelvissen zoals in het aquarium alleen dan van een halve meter lengte...opnieuw koraal...en dat allemaal op armlengte afstand.
Je mag er niet aanzitten, alleen kijken. Koraal is extreem gevoelig voor veranderingen, een aanraking is genoeg om sterfte te veroorzaken.
Dat wilden we natuurlijk niet dus handjes thuis.
De stroming is de moeite, als je niet de rest in de gaten hield was je zo afgedreven.

Na een half uurtje dobberen op onze buik in het water ging het naar Punta Allen, voor de lunch. Dit is een dorpje waar soms wel en soms geen electriciteit is.
Er stond ergens een radio te spelen en die zweeg ineens. We wisten genoeg.
Het restaurant heeft een diesel generator dus die kon gewoon doordraaien.
De doorsnee mexicaan heeft daar nooit genoeg geld voor, ze verdienen een euro of 5 per dag, dus als de stroom het laat afweten dan moeten ze afwachten tot het weer terug is.

De lunch was overigens erg goed, het Mexicaans eten bevalt ons erg.

Via een wandeling door het dorp stapten we aan de andere kant weer op de boot, deze waren tijdens de lunch omgevaren.

Het was dan nog een half uurtje op de boot om weer terug bij de auto te geraken en vanaf hier reden we weer met Lisanne en Rick naar het beginpunt in Tulum.
Ze hebben ook nergens verkeersdrempels, dit is echt niet te doen.
Op de meest vreemde plaatsen liggen ze, al dan niet aangekondigd.

In Tulum stond de bus op ons te wachten voor het uurtje terug naar Playa, we kwamen daar om half zes ongeveer weer aan.
Het dagje was al 12uur bezig ondertussen.

Na een douche liepen we binnen bij het italiaans restaurant waar we een heerlijke saltimbocca hebben gegeten.

De wijn speelde Hanno parten en hij was niet meer in staat om nog een boeiend verhaaltje te schrijven, eventjes liggen betekende in slaap vallen en vooral niet meer wakker willen worden.

Morgen kunnen we uitslapen, er staat een dag strand op het program.